"Córka generała" - Magdalena Witkiewicz

 

Zawsze w życiu jest coś za coś. I dlatego chyba nie ma sensu się zastanawiać nad wyborami, których nigdy nie mieliśmy szansy dokonać. Życie jest tak pomyślane, że decyzje podejmujemy tylko raz. Gdy wybierzemy złą drogę i pobłądzimy w lesie, możemy zawrócić, ale przy wyborze drogi życiowej jest nieco inaczej. Czasu nie można cofnąć".

Są takie historie, które zostają w ludziach na zawsze…

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami poruszająca opowieść o trudnej miłości w cieniu walki o przetrwanie.
Każdy w Wolnym Mieście Gdańsku czuje, że wojna wisi w powietrzu. Jednak myśli Andrzeja Tapera zaprząta coś zupełnie innego - jest z wzajemnością zakochany w Elise, córce emerytowanego niemieckiego generała, zafascynowanego Hitlerem i jego ideologią. Generał von Hummel, który nie akceptuje relacji córki z Polakiem, zrobi wszystko, by chronić swoją rodzinę, nawet jeśli miałby stanąć na drodze wielkiemu uczuciu…
Jak potoczą się losy Elise? Czy Andrzej zdradzi miłość swojego życia? Jak wojenna zawierucha wpłynie na los zakochanych i czy przyjaciele będą w stanie wypełnić pustkę w sercu Andrzeja? 

Widzę znów nad nami ciemne chmury. Zdają się przysłaniać cały świat. Przysłaniać radość, szczęście, nadzieję… Wciąż boję się spoglądać w niebo, nie wiem, co przyniesie cisza, która mnie otacza. Nagle zza chmur zaczyna wyłaniać się słońce. Delikatne muśnięcie promieni ogrzewa mój policzek. Spoglądam nieśmiało w niebo i myślę, czy to oznaka tego, że jeszcze będzie pięknie? Że jeszcze zaśmieję się w głos i zatańczę w deszczu? Że wróci czas, że człowiek będzie dla drugiego po prostu… człowiekiem?
Kiedy czytałam powieść Magdaleny Witkiewicz, miałam w głowie zarys mojej opinii. Nie wiedziałam wtedy, że świat z dnia na dzień się zmieni tak jak moje jej postrzeganie. Przeczytane słowa zdają się mieć dziś inny wydźwięk, kiedy coś, co wydarzyło się naprawdę, ale lata temu, ma namacalny kształt… Kiedy znów gdzieś słychać syreny, huk wybuchów, płacz ludzi, którzy zostali pozbawieni domu, którzy tracą najbliższych. Tak bardzo chciałam, aby opisane przez nią wydarzenia, zostały jedynie na kartach powieści…
„Córka generała” to przede wszystkim opowieść o kobietach. O kobiecej przyjaźni ponad podziałami, o sile, która motywowała do walki, a także o odwadze, która pozwalała przetrwać, jednocześnie pomagając przetrwać tym, którym jej zabrakło. Magdalena Witkiewicz kreśli opowieść o zwykłej codzienności zwyczajnych ludzi w nieludzkich czasach. Czasach, które odebrały im wszystko. A jednak znaleźli w sobie ogromne pokłady człowieczeństwa, które ich poniekąd ocaliło. Autorka uświadamia, że po obu stronach barykady znajdowali się ludzie, którzy zostali wciągnięci w wir wydarzeń, na które się nie godzili. Którzy kochali, mieli rodziny, chcieli normalnie żyć. A jednak los zdecydował inaczej, stali się marionetkami zagubionymi w piekle wojennej zawieruchy. Choć autorka nie opowiada o wydarzeniach z pierwszej linii frontu, nie stroni od brutalnych opisów. Mimo to przekaz jej historii jest niczym promień słońca, który rozprasza ciemne chmury na pewnym obrazie. Obrazie, który był prezentem od serca. Symbolem nadziei, która umiera ostatnia i cichą obietnicą na to, że po burzy znów wyjdzie słońce.

Podsumowując:

„Córka generała” to powieść, która wywołuje wiele emocji. Jednak wśród tych nacechowanych smutkiem, odnalazłam również radość. Odnalazłam ukojenie i wiarę w to, że krajobraz, który dziś wydaje się tak ponury, ma szansę się zmienić. Że wciąż warto wierzyć, że promienie słoneczne przebiją się przez chmurę strachu, bólu i okrucieństwa. Autorka jasno pokazuje, że bez względu na narodowość, każdy jest przede wszystkim człowiekiem, któremu wojna pokrzyżowała plany i zmusiła do podejmowania decyzji, niejednokrotnie wbrew sobie, często, aby przetrwać. Opowieść o sile miłości, przyjaźni i wierze w to, że w każdym można odnaleźć dobro. Polecam! 

Książkę możecie kupić tutaj: KLIK

Wpis powstał we współpracy z wydawnictwem Skarpa Warszawska.