"Księżniczka" - Lucyna Olejniczak

Czasami niepozorne objętościowo książki potrafią nas zaskoczyć. Mnie "Księżniczka" bardzo zaskoczyła. Czy pozytywnie?

Lena, dorosła kobieta, mężatka, i Lenka, dziewczynka, która dopiero rozpoczyna podróż przez życie - ta sama osoba, ale pierwsza z bagażem doświadczeń tej drugiej. To ciężar, z którym musi się zmierzyć po latach księżniczka tatusia.

W zacnym domu szanowanego inżyniera i budowniczego socjalistycznej Nowej Huty, za zamkniętymi drzwiami, rozgrywa się dramat pozornie idealnej rodziny. Obserwowany oczami dziecka dodatkowo nabiera ostrości.

Dorosła Lena wraca do rodzinnego domu, aby stanąć z ojcem twarzą w twarz i przekonać się, czy wszystko można wybaczyć, czy szacunek i miłość wpisane w relację rodzicielską są silniejsze niż pamięć o krzywdzie.

Ta książka bardzo mnie przytłoczyła. Nawet bardziej niż czytane ostatnio przeze mnie książki z historią w tle. Nie wiem, być może jest to spowodowane faktem, iż temat poruszony przez autorkę jest w dzisiejszych czasach nagłaśniany, a przede wszystkim piętnowany. Nie tak jak kiedyś... 

"Księżniczka" kojarzy nam się raczej pozytywnie. Piękna dziewczynka, ubrana w śliczną suknię, mająca życie jak z bajki. Jednak w tym kontekście ma ona zupełnie inny wydźwięk. Tutaj księżniczką jest Lenka, która wcale nie chce "zaszczytów" jakie niesie ze sobą ten tytuł nadany jej przez ojca. Bo chociaż na zewnątrz jest on szanowanym inżynierem budującym Nową Hutę, to w domu ma całkiem inne oblicze. W domu zamienia się w potwora, który chętnie zagląda do kieliszka, poniża i obraża swoją żonę i ... molestuje seksualnie swoje małe córeczki. A to wszystko przy cichym przyzwoleniu ich matki, a także sąsiadów, którzy nie chcą się wtrącać w nieswoje sprawy. Bo tak łatwiej. Bo boją się konsekwencji, jakie może nieść ze sobą ich wyraźny sprzeciw, dlatego wolą żyć w solidarnej zmowie milczenia.

Całą historię poznajemy z perspektywy Leny i Lenki. Ta pierwsza jest już dorosłą kobietą, mężatką, a mimo to nadal nie potrafi sobie poradzić z demonami przeszłości. Nie potrafi wybaczyć rodzicom, ojcu za to co zrobił jej i siostrze, a matce, że całe życie bała się go i nie potrafiła ochronić swoich dzieci. Lenka to ta sama osoba, która przedstawia swoją historię z punktu widzenia dziecka. Jej opisy, często zupełnie nieświadome, przerażają szczerością i smucą. Pojawia się pytanie: ile dziś mamy obok siebie podobnych sytuacji? Ile rodzin, a przede wszystkim dzieci żyje, krzywdzonych przez własnych rodziców, przez osoby, które powinny je kochać i chronić przed całym światem? Co gorsze - jak wiele razy spotkaliśmy w swoim życiu osoby, które same były ofiarami molestowania i każdego dnia próbują żyć normalnie. Niektórym się udaje, a niektórzy nie potrafią przez traumę, która w nich pozostaje, stworzyć normalnego związku, normalnej, kochającej się rodziny.

Podsumowując:

"Księżniczka" to książka ważna w swym przekazie, ale bardzo przygnębiająca. Ciężko się po niej otrząsnąć, ciężko jest przetrawić ogrom emocji, niestety tych negatywnych, jakie zawarła na jej kartach autorka. To jedna z tych historii, którą warto przeczytać, ale trzeba się przygotować na to, co z nami zrobi. Alkoholizm, przemoc w rodzinie, molestowanie seksualne nieletnich - to dla mnie za dużo. Niemniej jednak nie żałuję, że przeczytałam chociaż teraz ciężko mi się po niej pozbierać... Jeśli czujecie się emocjonalnie gotowi na taką tematykę, to sięgnijcie po książkę Lucyny Olejniczak.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.