"Rita" - Ewa Popławska
Nie bierzmy więc świata na poważnie, nie ma po co. On się z nas ciągle śmieje. I ciągle coś nam zmienia".
Poruszająca opowieść o tym, że jesteśmy w stanie wiele poświęcić, gdy bardzo pragniemy osiągnąć cel. Niestety czasami zapominamy przez to, co jest dla nas najważniejsze.
Po wojnie szesnastoletnia Rita Włodarska zostaje sama na świecie. Zrozpaczona i osamotniona powraca do domu rodzinnego w Popielewnem. Jednak na miejscu okazuje się, że został on już zajęty przez obcych ludzi – państwa Potockich i ich nastoletniego syna – Karola. Bohaterka udaje się więc do Gdańska, do Jerzego, którego adres dała jej przed śmiercią matka.
Pewnego dnia Rita przypadkiem spotyka w Gdańsku Karola. Z czasem rodzi się między nimi uczucie. Pomimo tego bohaterka postanawia walczyć z rodziną Potockich o dom.
Co tak naprawdę łączyło Jerzego z matką głównej bohaterki? Jak spór o majątek w Popielewnem wpłynie na relację Rity i Karola?
Pewnego dnia Rita przypadkiem spotyka w Gdańsku Karola. Z czasem rodzi się między nimi uczucie. Pomimo tego bohaterka postanawia walczyć z rodziną Potockich o dom.
Co tak naprawdę łączyło Jerzego z matką głównej bohaterki? Jak spór o majątek w Popielewnem wpłynie na relację Rity i Karola?
Czym jest dla ciebie dom? Miejscem, o którym myślisz zawsze ciepło, nawet jeśli los rzucił cię z dala od niego? Ostoją i bezpieczną przystanią, do której zawsze wracasz, kiedy w twoim życiu panuje zawierucha? A może wspomnieniem dziecięcej beztroski, miejscem pachnącym ciastem, kojarzącym się ze spracowanymi dłońmi mamy, która zawsze przygarnęła do siebie, kiedy jest ci smutno? Tak czy inaczej, dom dla wielu jest wyjątkową lokalizacją. Kiedy zatem przyjdzie odebrać go z rąk tych, którzy zapuścili weń korzenie, nie mamy żadnych oporów, by odzyskać to, co dla nas najcenniejsze…
Ewa Popławska zabiera czytelników do dwóch ważnych dla bohaterów destynacji. Pierwszą jest Popielewno, w którym zlokalizowany jest dom tytułowej Rity, drugim powojenny Gdańsk, który zdaje się wciąż wstawać z kolan. Kiedy okazuje się, że dziewczyna straciła swoją rodzinną spuściznę, postanawia udać się tam, gdzie skierowała ją matka, kreśląc na kawałku kartki adres tego, który kiedyś w jej życiu wiele znaczył. Czy niepełnoletnia, młoda kobieta zdoła zawalczyć o swój dom? Czy fakt, że między nią a synem aktualnych mieszkańców tworzy się relacja, stanie jej na drodze?
Autorka z dużą drobiazgowością opisuje Gdańsk, który po wojnie próbuje odzyskać swoją dawną świetność. Nie jest to jednak łatwe, wciąż brakuje miejsca dla napływającej do niego ludności, która stara się, niejako równolegle z miastem, stworzyć nową rzeczywistość. Szybko się jednak okazuje, że pokój nie jest gwarantem spokoju i bezpieczeństwa, a o każdy dzień i przerwanie w niekorzystnych warunkach, trzeba walczyć. Tak jak o sprawiedliwość, o którą trudno nawet ze strony władz. W takich okolicznościach Rita znajduje schronienie. Nie tylko musi stanąć na nogi, po stracie najbliższych, ale pójść do pracy, do czego nieprzywykła. Mężczyzna, który stara się jej pomóc, staje się odtąd jej niepisanym opiekunem, który także w najtrudniejszym starciu będzie jej towarzyszył i ją wspierał.
Nowa powieść Ewy Popławskiej to historia o samotności. Tej niechcianej, ale i odczuwanej, kiedy zabrakło najbliższych w naszym życiu ludzi. Tej, która w przypadku niektórym jest czymś, co jest tożsame z ich naturą. Jak również o samotności, wynikającej z pustki po osobie, którą kiedyś obdarzyliśmy miłością, ale ona nigdy nie została spełniona ani zapomniana, której nie udało się wyrwać z serca, nawet kiedy ta osoba już odeszła…
„Rita” to opowieść o przyspieszonej lekcji dorastania, o determinacji w walce nie tyle o miejsce do życia, ile o to, które skupia w sobie wszystkie dobre wspomnienia. To one są niczym spuścizna po tych, których w naszym życiu zabrakło... To w tym miejscu w każdym kącie, pozostawionym sprzęcie, zakurzonych drobiazgach mieści się historia rodzinna. Tak jak w sadzie, który w pamięci dziewczyny jest niczym miejsce pozbawione trosk, w którym przebywanie niesie prawdziwe, niczym niezmącone szczęście.
Ewa Popławska zabiera czytelników do dwóch ważnych dla bohaterów destynacji. Pierwszą jest Popielewno, w którym zlokalizowany jest dom tytułowej Rity, drugim powojenny Gdańsk, który zdaje się wciąż wstawać z kolan. Kiedy okazuje się, że dziewczyna straciła swoją rodzinną spuściznę, postanawia udać się tam, gdzie skierowała ją matka, kreśląc na kawałku kartki adres tego, który kiedyś w jej życiu wiele znaczył. Czy niepełnoletnia, młoda kobieta zdoła zawalczyć o swój dom? Czy fakt, że między nią a synem aktualnych mieszkańców tworzy się relacja, stanie jej na drodze?
Autorka z dużą drobiazgowością opisuje Gdańsk, który po wojnie próbuje odzyskać swoją dawną świetność. Nie jest to jednak łatwe, wciąż brakuje miejsca dla napływającej do niego ludności, która stara się, niejako równolegle z miastem, stworzyć nową rzeczywistość. Szybko się jednak okazuje, że pokój nie jest gwarantem spokoju i bezpieczeństwa, a o każdy dzień i przerwanie w niekorzystnych warunkach, trzeba walczyć. Tak jak o sprawiedliwość, o którą trudno nawet ze strony władz. W takich okolicznościach Rita znajduje schronienie. Nie tylko musi stanąć na nogi, po stracie najbliższych, ale pójść do pracy, do czego nieprzywykła. Mężczyzna, który stara się jej pomóc, staje się odtąd jej niepisanym opiekunem, który także w najtrudniejszym starciu będzie jej towarzyszył i ją wspierał.
Nowa powieść Ewy Popławskiej to historia o samotności. Tej niechcianej, ale i odczuwanej, kiedy zabrakło najbliższych w naszym życiu ludzi. Tej, która w przypadku niektórym jest czymś, co jest tożsame z ich naturą. Jak również o samotności, wynikającej z pustki po osobie, którą kiedyś obdarzyliśmy miłością, ale ona nigdy nie została spełniona ani zapomniana, której nie udało się wyrwać z serca, nawet kiedy ta osoba już odeszła…
„Rita” to opowieść o przyspieszonej lekcji dorastania, o determinacji w walce nie tyle o miejsce do życia, ile o to, które skupia w sobie wszystkie dobre wspomnienia. To one są niczym spuścizna po tych, których w naszym życiu zabrakło... To w tym miejscu w każdym kącie, pozostawionym sprzęcie, zakurzonych drobiazgach mieści się historia rodzinna. Tak jak w sadzie, który w pamięci dziewczyny jest niczym miejsce pozbawione trosk, w którym przebywanie niesie prawdziwe, niczym niezmącone szczęście.
Podsumowując:
Ewa Popławska nie tylko wiernie oddaje realia życia w powojennym Gdańsku, ale przede wszystkim kreśli przejmującą opowieść o samotności, która przybiera różne oblicza. To historia o tym, czym dla każdego jest dom, jak ważny jest dla nas i czy jesteśmy w stanie zaryzykować wszystko, by go odzyskać. To książka o decyzjach z serii tych najtrudniejszych, kiedy rozum każe obrać inną drogę, a serce rozdarte jest między uczuciem do rodziny, a do tego, kto dopiero co pojawił się niespodziewanie w naszym życiu…To również opowieść o bolesnych sekretach, tych, które wychodzą na światło dzienne, choć nigdy nie powinny, ale i takich, które mocno zakorzenione, tkwią w nas i nie pozwalają odciąć się od przeszłości. A może wcale odciąć się od niej nie chcemy…? Aż wreszcie to opowieść o miłości, która czasem bywa jedynym, co nam pozostało po bliskiej osobie, jak również uczuciu najważniejszym i najpiękniejszym, mimo trudów codzienności, jakie życie ofiarowuje nam w darze.
Ewa Popławska nie tylko wiernie oddaje realia życia w powojennym Gdańsku, ale przede wszystkim kreśli przejmującą opowieść o samotności, która przybiera różne oblicza. To historia o tym, czym dla każdego jest dom, jak ważny jest dla nas i czy jesteśmy w stanie zaryzykować wszystko, by go odzyskać. To książka o decyzjach z serii tych najtrudniejszych, kiedy rozum każe obrać inną drogę, a serce rozdarte jest między uczuciem do rodziny, a do tego, kto dopiero co pojawił się niespodziewanie w naszym życiu…To również opowieść o bolesnych sekretach, tych, które wychodzą na światło dzienne, choć nigdy nie powinny, ale i takich, które mocno zakorzenione, tkwią w nas i nie pozwalają odciąć się od przeszłości. A może wcale odciąć się od niej nie chcemy…? Aż wreszcie to opowieść o miłości, która czasem bywa jedynym, co nam pozostało po bliskiej osobie, jak również uczuciu najważniejszym i najpiękniejszym, mimo trudów codzienności, jakie życie ofiarowuje nam w darze.
Komentarze
Prześlij komentarz